بررسی تعین کننده های تعارض درون فردی به عنوان سلامت روانشناختی مدیران و کارکنان موسسات وتبین نقش میانجیگری آن در انتخاب سبک مدیریت تعارض

افزایش وابستگی متقابل و تعاملات میان موسسه هاو بخش های مختلف آن علاوه برایجاد فرصت ها، زمینه های زیادی برای ارتباطات نادرست، سوء تفاهم، برداشت های نادرست و کاهش بهره وری به وجود می آورد. تنوع سبک های مدیریت در رفع تعارض، به انواع رویکردها و راه حل های مختلف منجر می شود و این امر نیز زمینه بالقوه ای را هم برای افزایش و همین طور کاهش تعارض فراهم می کند . هدف اصلی تحقیق حاضر شناسایی عوامل به وجود آورنده تعارض درون فردی به عنوان عامل اثرگذار بر سلامت روان شناختی مدیران و کارکنان موسسه ها و ارتباط آن با سبک های مختلف مدیریت تعارض است. ابزار به کار رفته برای گردآوری آطلاعات3 گروه پرسش نامه، شامل پرسشنامه سنجش عوامل دموگرافیک، تعارض درون فردی و بررسی سبک مدیریت (cmsq)، است. جامعه ی آماری، کارکنان و مدیران موسسه ها، روش نمونه گیری، روش خوشه ای و تعداد نمونه 174 نفر بوده است و تحلیل داده ها ازطریق آزمون های استنباطی یو- من ویتنی، تست فریدمن و رگرسیون چند متغیره، انجام شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که سبک مدیریت تعارض کارکنان و مدیران موسسه ها در برخورد با تعارض، همان سبک اعتماد متقابل است. از عوامل تشکیل دهنده تعارض درون فردی، عامل ناهماهنگی بین انتظارهای شغلی از فرد با اعتقادهای فرد به عنوان مهم ترین عامل به وجود آورنده تعارض درون فردی درموسسه ها شناخته شد و همچنین ارتباط معنی داری بین تعارض درون فردی با سبک اجبار مشاهده شد، یعنی با به کارگیری سبک مدیریت اجبار، میزان تعارض درون فردی افراد، افزایش می یابد.